เนื้อหนอน ยุบยับ ยั้วเยี้ย ภายในอก บริเวณก้อนเนื้อที่มีการทำงานด้วยตัวของมันเอง โดยไม่จำเป็นต้องผ่านสมองหรือมีใครมาฝืนใจมัน
มันพร้อมจะบอกว่าถึงความเน่าเหม็น ผ่านทางลมหายใจของร่างกายของผู้ที่มันอาศัย อย่างไม่เกรงใจ เพียงเพื่อแสดงความมีตัวตนของมันที่เกิดจากความช้ำชอกของจิตใจมากกว่าร่างกาย
- พอทีเถอะ เขาพึมพำกับตัวเอง เหมือนกับอยากให้มันผ่านไป
เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจนี้มาอาศัยอยู่ในตัวเขา เขาไม่รู้ว่ามันเพิ่มจำนวนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขารู้ว่ามันเริ่มมาจากอะไร เขาไม่รู้สึกถึงมันในบางครั้ง เมื่อเขาเลือกที่จะไม่นึกถึง "มัน" ผ่านของเหลวสีเหลืองตัดครีมสีขาวบนของเหลว คล้ายเส้นตัดของขอบฟ้าที่ก้อนเมฆขาวตัดกับน้ำทะเลสีมรกต เพียงแต่มันล้อมรอบด้วยวัตถุที่ต่างกัน
- โอยปวดท้อง เขาบ่นกับตัวเอง เมื่อโรคประจำตัวของเขาทำปฏิกิริยากับของเหลวนั้น
ความเจ็บนี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา เมื่อเขาเลือกที่จะลืมความเจ็บทางจิตใจ มากกว่าความเจ็บทางกายเขาเลือกที่จะดื่มด่ำเพียงคนเดียวมากกว่าที่จะรวมกลุ่มกัน เพียงเพราะเค้าไม่อยากนำความไม่สบายใจไปเผื่อแผ่คนอื่นมากกว่า แต่เมื่อจำเป็นเขาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะสนุกสนานกลบเกลื่อนเพื่อส่วนรวม
- สัตว์! เบียร์หมด เขาสบถคนเดียว
เขาลุกขึ้นยืน มือขวาล้วงกระเป๋าเพื่อดูจำนวนของกระดาษสีที่สามารถนำไปแลก"ช่วงเวลา"ได้
กระดาษสีในมือไม่เพียงพอทำหน้าที่ของมันตามกฎ"การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม"
- แล้วสิ่งที่กูได้รับนี้มันเท่าเทียมแล้วเหรอวะ! เค้าถามเหมือนหาคนรับผิดชอบ ความเงียบเป็นคำตอบเดียวที่ได้รับ
เขาขับรถญี่ปุ่นกลับบ้าน
หัวเขาในตอนนี้ไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดอะไรมากนัก แค่ประคองรถให้อยู่ในถนนก็เต็มกลืนแล้ว
- อาบน้ำแล้วนอนเลยละกัน เขานึกในใจ
ความเร็ว 120 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมง กับเสียงแหวกอากาศ ผ่านฝนปลอยๆ ในขณะที่ฤทธิ์ของเบียร์เริ่มเบาบางความไม่สบายใจก็เริ่มแล่นผ่านไปทุกอณู ไม่มีอะไรเปลี่ยน"มัน"ได้
ถ้าเขาเหยียบขี้ เขาก็แค่นำรองเท้าไปล้าง ในทางกลับกัน
เขาต่างหากที่เป็นขี้ที่ถูกเหยียบ เละ ไม่เป็นรูป ส่งกลิ่นเหม็น ไม่เป็นที่ต้องการ ไม่ว่าเค้าอยากจะอยุ่ติดรองเท้าข้างนั้นเท่าไร สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องถูกล้างทิ้งไปอยู่ดี
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น