เอ...หรือสาวๆอยากจะจะให้ผมเปลี่นจาก เจี้ยว เป็น หี แทนครับ
วันเสาร์ที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2552
lomosonic tee layout 3
ลายนี้เป็นเลย์เอ้าท์ที่3 ที่พึ่งทำเสร็จครับ เป็นการทำงานร่วมกันที่ไม่ใช่การ X กันอะครับ(มันเรียกอะไรไม่รู้ กลัวเรียกผิดเดี่ยวจะลาว โคเลบ เซเลบ จับเห็บ ซักอย่าง) เป็นงานที่อยากทำให้อย่างเต็มใจครับ และคิดว่ามันสนุกดีครับ ผมว่าหลายๆคนคงไม่อยากใส่หรอกครับ และต้องขออภัยสาวๆที่เป็นแฟนๆวงนี้ด้วยครับที่เสื้อวงมันค่อนข้างจะแมนมากไปหน่อย ชื่องานนี้คือ"มิตรภาพ"ครับ มันเป้นเรื่องของความเป้นมิตรของวงที่มีต่อแฟนๆทุกชนชั้น
วันอังคารที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2552
new design คณะโลโมโซนิค
ผมมีโอกาศได้ออกแบบลายเสื้อให้ คณะโลโมโซนิค ผมใช้เวลาทำค่อนข้างนานเพราะวงนี้เป็นวงที่รู้จักกันเป็นการส่วนตัว กลัวว่างานออกมาแล้วจะไม่ชอบกัน เลยใช้เวลาไปพักใหญ่ๆ แต่เมื่อผมได้ส่งงานไปเมื่อเช้านี้เอง ฟีดแบคกลับมาคือ "ผมไม่ใช่วงเมทัลนะพี่" ไอ้ผมก็เข้าใจผิดอยู่ตั้งนาน แล้วไอ้แผ่นที่ผมฟังมันของใครวะ! แต่ผมได้เอามาลงไว้เพราะคอลเลคชั่นใหม่ของ+D.O.G+มาแน่ๆ 5555 ผมว่าน่าจะชอบกันนะครับ
วันอาทิตย์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2552
วันพุธที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2552
ปีกว่าแล้ว
ผมเลิกถ่ายรูปสิ่งไม่มีชีวิตไปพักใหญ่(ปีกว่าได้) เนื่องจากเบื่อการถ่ายรูป ขี้เกียจพกกล้อง และหาซากสิ่งไม่มีชีวิตไม่ได้(หายาก) รวมถึงความลำบากในการถ่าย สถาณที่ แสง องค์ประกอบ สภาพแวดล้อม(ต้องยอมรับว่าผมก็เกือบเป็นศพให้เค้าถ่ายเหมือนกัน) ผมไม่ใช่มืออาชีพ แต่ผมชอบที่จะเก็บบันทึกสิ่งเหล่านี้ไว้เท่านั้นเอง มันไม่ได้มีความหมายมากมายนอกจากเป็นแค่รูปๆหนึ่ง ไม่ได้อยากตั้งชื่อ ไม่ใช่งานศิลปะ ไม่ผ่านกระบวนการคิด(คอนเซปต์) ไม่มีที่มาที่ไป แค่อยากจะทำ
วันอังคารที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2552
เรื่องกากๆ ตอน1
เนื้อหนอน ยุบยับ ยั้วเยี้ย ภายในอก บริเวณก้อนเนื้อที่มีการทำงานด้วยตัวของมันเอง โดยไม่จำเป็นต้องผ่านสมองหรือมีใครมาฝืนใจมัน
มันพร้อมจะบอกว่าถึงความเน่าเหม็น ผ่านทางลมหายใจของร่างกายของผู้ที่มันอาศัย อย่างไม่เกรงใจ เพียงเพื่อแสดงความมีตัวตนของมันที่เกิดจากความช้ำชอกของจิตใจมากกว่าร่างกาย
- พอทีเถอะ เขาพึมพำกับตัวเอง เหมือนกับอยากให้มันผ่านไป
เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจนี้มาอาศัยอยู่ในตัวเขา เขาไม่รู้ว่ามันเพิ่มจำนวนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขารู้ว่ามันเริ่มมาจากอะไร เขาไม่รู้สึกถึงมันในบางครั้ง เมื่อเขาเลือกที่จะไม่นึกถึง "มัน" ผ่านของเหลวสีเหลืองตัดครีมสีขาวบนของเหลว คล้ายเส้นตัดของขอบฟ้าที่ก้อนเมฆขาวตัดกับน้ำทะเลสีมรกต เพียงแต่มันล้อมรอบด้วยวัตถุที่ต่างกัน
- โอยปวดท้อง เขาบ่นกับตัวเอง เมื่อโรคประจำตัวของเขาทำปฏิกิริยากับของเหลวนั้น
ความเจ็บนี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา เมื่อเขาเลือกที่จะลืมความเจ็บทางจิตใจ มากกว่าความเจ็บทางกายเขาเลือกที่จะดื่มด่ำเพียงคนเดียวมากกว่าที่จะรวมกลุ่มกัน เพียงเพราะเค้าไม่อยากนำความไม่สบายใจไปเผื่อแผ่คนอื่นมากกว่า แต่เมื่อจำเป็นเขาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะสนุกสนานกลบเกลื่อนเพื่อส่วนรวม
- สัตว์! เบียร์หมด เขาสบถคนเดียว
เขาลุกขึ้นยืน มือขวาล้วงกระเป๋าเพื่อดูจำนวนของกระดาษสีที่สามารถนำไปแลก"ช่วงเวลา"ได้
กระดาษสีในมือไม่เพียงพอทำหน้าที่ของมันตามกฎ"การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม"
- แล้วสิ่งที่กูได้รับนี้มันเท่าเทียมแล้วเหรอวะ! เค้าถามเหมือนหาคนรับผิดชอบ ความเงียบเป็นคำตอบเดียวที่ได้รับ
เขาขับรถญี่ปุ่นกลับบ้าน
หัวเขาในตอนนี้ไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดอะไรมากนัก แค่ประคองรถให้อยู่ในถนนก็เต็มกลืนแล้ว
- อาบน้ำแล้วนอนเลยละกัน เขานึกในใจ
ความเร็ว 120 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมง กับเสียงแหวกอากาศ ผ่านฝนปลอยๆ ในขณะที่ฤทธิ์ของเบียร์เริ่มเบาบางความไม่สบายใจก็เริ่มแล่นผ่านไปทุกอณู ไม่มีอะไรเปลี่ยน"มัน"ได้
ถ้าเขาเหยียบขี้ เขาก็แค่นำรองเท้าไปล้าง ในทางกลับกัน
เขาต่างหากที่เป็นขี้ที่ถูกเหยียบ เละ ไม่เป็นรูป ส่งกลิ่นเหม็น ไม่เป็นที่ต้องการ ไม่ว่าเค้าอยากจะอยุ่ติดรองเท้าข้างนั้นเท่าไร สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องถูกล้างทิ้งไปอยู่ดี
มันพร้อมจะบอกว่าถึงความเน่าเหม็น ผ่านทางลมหายใจของร่างกายของผู้ที่มันอาศัย อย่างไม่เกรงใจ เพียงเพื่อแสดงความมีตัวตนของมันที่เกิดจากความช้ำชอกของจิตใจมากกว่าร่างกาย
- พอทีเถอะ เขาพึมพำกับตัวเอง เหมือนกับอยากให้มันผ่านไป
เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่สิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจนี้มาอาศัยอยู่ในตัวเขา เขาไม่รู้ว่ามันเพิ่มจำนวนมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เขารู้ว่ามันเริ่มมาจากอะไร เขาไม่รู้สึกถึงมันในบางครั้ง เมื่อเขาเลือกที่จะไม่นึกถึง "มัน" ผ่านของเหลวสีเหลืองตัดครีมสีขาวบนของเหลว คล้ายเส้นตัดของขอบฟ้าที่ก้อนเมฆขาวตัดกับน้ำทะเลสีมรกต เพียงแต่มันล้อมรอบด้วยวัตถุที่ต่างกัน
- โอยปวดท้อง เขาบ่นกับตัวเอง เมื่อโรคประจำตัวของเขาทำปฏิกิริยากับของเหลวนั้น
ความเจ็บนี้ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับเขา เมื่อเขาเลือกที่จะลืมความเจ็บทางจิตใจ มากกว่าความเจ็บทางกายเขาเลือกที่จะดื่มด่ำเพียงคนเดียวมากกว่าที่จะรวมกลุ่มกัน เพียงเพราะเค้าไม่อยากนำความไม่สบายใจไปเผื่อแผ่คนอื่นมากกว่า แต่เมื่อจำเป็นเขาก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะสนุกสนานกลบเกลื่อนเพื่อส่วนรวม
- สัตว์! เบียร์หมด เขาสบถคนเดียว
เขาลุกขึ้นยืน มือขวาล้วงกระเป๋าเพื่อดูจำนวนของกระดาษสีที่สามารถนำไปแลก"ช่วงเวลา"ได้
กระดาษสีในมือไม่เพียงพอทำหน้าที่ของมันตามกฎ"การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม"
- แล้วสิ่งที่กูได้รับนี้มันเท่าเทียมแล้วเหรอวะ! เค้าถามเหมือนหาคนรับผิดชอบ ความเงียบเป็นคำตอบเดียวที่ได้รับ
เขาขับรถญี่ปุ่นกลับบ้าน
หัวเขาในตอนนี้ไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดอะไรมากนัก แค่ประคองรถให้อยู่ในถนนก็เต็มกลืนแล้ว
- อาบน้ำแล้วนอนเลยละกัน เขานึกในใจ
ความเร็ว 120 กิโลเมตร ต่อ ชั่วโมง กับเสียงแหวกอากาศ ผ่านฝนปลอยๆ ในขณะที่ฤทธิ์ของเบียร์เริ่มเบาบางความไม่สบายใจก็เริ่มแล่นผ่านไปทุกอณู ไม่มีอะไรเปลี่ยน"มัน"ได้
ถ้าเขาเหยียบขี้ เขาก็แค่นำรองเท้าไปล้าง ในทางกลับกัน
เขาต่างหากที่เป็นขี้ที่ถูกเหยียบ เละ ไม่เป็นรูป ส่งกลิ่นเหม็น ไม่เป็นที่ต้องการ ไม่ว่าเค้าอยากจะอยุ่ติดรองเท้าข้างนั้นเท่าไร สุดท้ายก็ไม่พ้นต้องถูกล้างทิ้งไปอยู่ดี
วันจันทร์ที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2552
วันเสาร์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2552
อาวุธ
ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เขาทดลองให้
ความเป็น "เพื่อน" กับคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนได้
แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง เพราะสิ่งที่เขายื่น
ให้นั้น มักจะถูกเปลี่ยนแปลงเป็นอาวุธ
ยามเมื่อเค้าเผลอหันหลังให้
เขาก็ถูกแทง
เช่นเดียวกับครั้งนี้ ผิดแต่ว่า
เขาไม่รู้ว่าใครเป็นมือมีด เท่านั้นเอง
ความเป็น "เพื่อน" กับคนที่คิดว่าจะเป็นเพื่อนได้
แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง เพราะสิ่งที่เขายื่น
ให้นั้น มักจะถูกเปลี่ยนแปลงเป็นอาวุธ
ยามเมื่อเค้าเผลอหันหลังให้
เขาก็ถูกแทง
เช่นเดียวกับครั้งนี้ ผิดแต่ว่า
เขาไม่รู้ว่าใครเป็นมือมีด เท่านั้นเอง
จาก พันธุ์หมาบ้า ของ ชาติ กอบจิตติ ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 24
เคยยิ้มแก้มปริมั้ยครับ?
ช่วงหลังๆมาผมไม่ค่อยมีเวลาจะได้ดูรายการโทรทัศณ์ทางช่องปกติเท่าไร(ช่องไม่ ปกติก็ไม่ได้ดู รีโมทหาย) จะดูก็แต่ละครบ้างเป็นครั้งคราว(ผมติดไฟรักอสูรมากแต่หนังโดนตัดจบซะงั้น ผมอยากเป็นแบบตาแก้วที่กระทืบเมียแล้วเมียรักเมียหลง) แต่รายการหนึ่งที่ผมได้ดูแล้วจะไม่ค่อยเปลี่ยนช่องไปไหนก็คือรายการ "หลานกะปู่กู้อีจู้" อยากให้ทุกคนได้ดูครับ แล้วทุกคนจะมีความสุข และอมยิ้มไปกับความน่ารักของ ยายหลาน(ตอนที่ฉายอยู่ปัจจุบัน) จากเผ่าม้ง ที่ต้องไปสมุย(จากภูเขาสู่ทะเล)เพื่อแก้ภารกิจตามหาคนที่เกาะสมุย เป็นอะไรที่น่ารักจริงๆครับ ด้วยคาแรคเตอร์ของยายที่พูดตรงไปตรงมา และหลาน2คนที่อยากรู้อยากเห็นและฉลาดพอตัว พร้อมทั้งการมอคอัพที่ดูแล้วไม่เกินไป(หยิบมีดพร้ายาวหนึ่งศอกออกมากลางสนาม บินสมุยที่มีฝรั่งรายล้อม) เป็นอะไรที่สนุกจริงๆครับ ต้องยกความดีความชอบนี้ให้ โปรดิวเซอร์ และ ครีเอทีฟ จริงๆครับ ผมยกตัวอย่าหนึ่งตอนมาจากยูทูบเป็นตอนที่ สามยายหลานไปทำภารกิจเล่นเครื่องเล่นที่ดรีมเวิร์ดครับ คลิกที่นี่
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)